Μια ταινία μικρού μήκους από τα παιδιά της Ε1 φτιαγμένη με κέφι, ένα αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμών της στιγμής για να παρουσιάσουμε τις δραστηριότητες μας και την προσπάθεια μας να ομορφύνουμε την τάξη μας!
Τα παιδιά μας ξεναγούν στις δημιουργίες τους:
“Το Μουσείο της τάξης μας”, ο πίνακας με τα “Λόγια Σοφά” προσωπικοτήτων της ελληνικής ιστορίας, ο “Χρυσός Πίνακας” για τις εμπνεύσεις των παιδιών, τα παιδιά ζωντανεύουνε την Ιστορία με μια “ζωντανή” ιστοριογραμμή πάνω από τον πίνακα. Η “Μαθητοκρατία”, το πείραμα δημοκρατίας στην τάξη με κληρωτα και εκ περιτροπής αξιώματα στα προτυπα της αθηναϊκής Δημοκρατίας.Το Σύνταγμα της τάξης που συντάξανε τα παιδιά (με την βοήθεια της Ψυχολόγου της τάξης Κωνσταντίνα Δάμπα), η αξιοποίηση και ανακύκλωση υλικών, η δημιουργία χαρτών, το περιοδικό μας “ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ”, οι έρευνες μας στην τάξη και άλλα πολλά. Μέσα από τους «δύσκολους καιρούς στην τάξη» που ζούμε, λόγω της πανδημίας, ψάχνουμε να βρούμε διεξόδους δημιουργικότητας και διασκέδασης!
Ένα επίσης χαρακτηριστικό της ταινίας μας είναι ότι οι μαθητές/τριες χρησιμοποιουν ως εκφραστικό μέσο μόνο τη φωνή και τα χέρια τους και δεν δείχνουμε πρόσωπα για να έχουμε περισσότερη συμμετοχή, λόγω της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Αυτό ήταν κάτι που τελικά δίνει και ένα ιδιαίτερο γνώρισμα στην ταινία μας!
Μια μικρή έρευνα-εργασία από την Ε1 τάξη με ενδιαφέροντα ερευνητικά αποτελέσματα. Η έρευνα για να ολοκληρωθεί χρειάζεται οι μαθητές/τριες να κάνουν τους σχετικούς μαθηματικούς υπολογισμούς και να διατυπώσουν συμπεράσματα με βάση τα αποτελέσματα που αναγράφονται στους πίνακες.
Δόθηκε ως εργασία και σκοπός είναι η εισαγωγή των μαθητών/τριών στην ερευνητική διαδικασία, η εξασκηση στην ερμηνεία πινάκων-γραφηματων, η εφαρμογή μαθηματικών υπολογισμών και η διατύπωση συμπερασμάτων.
Μπορείτε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα παρατηρώντας τους πίνακες με τα γραφήματα.
Μπορείτε να δείτε και να διαλέξετε για να εκτυπώσετε δυο χρωματικές επιλογές του ημερολογίου της Ε1 τάξης!
Ευχομαστε μια καλή χρονιά και μια χρόνια με υγεία και δημιουργικότητα!
Εκδόθηκε το 1ο τεύχος του περιοδικού «Σχολικός Καθρέφτης» της Δ1, με πολύ ενδιαφέροντα θέματα κι έγινε ανάρπαστο!Διαβάστε το στην ηλεκτρονική του μορφή!
Μπορείτε να το διαβάσετε σε πλήρη οθόνη από εδώ ή επιλέγοντας πλήρη οθόνη πάνω δεξιά:
Είχαμε παρακολουθήσει και είχαμε κάνει αφιέρωμα σχετικά, την θαυμάσια παράσταση «Το ημερολογιο της Άννας Φρανκ» από την Πειραματική Σκηνής της Ν.Ιωνίας, όταν είχε ξεσπάσει η επιδημία στην Κίνα. Πιο επίκαιρο το θέμα της όσο ποτέ και σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στον σπουδαίο ηθοποιό και σκηνοθέτη της παράστασης, το κ.Δημήτρη Πανταζή με το πλούσιο έργο του για να μας δώσει μια συνέντευξη.
Τον ευχαριστούμε θερμά που δέχτηκε να του πάρουμε συνέντευξη. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να την εκδώσουμε και έντυπα, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Η συντακτική ομάδα του Σχολικού Καθρέφτη της Δ1 τάξης, αποτελούμενη από τον Αργυρή, Βασίλη, Στάθη και Σωτήρη, Μιχαήλ, ετοίμασε και έστειλε ηλεκτρονικά τις παρακάτω ερωτήσεις εκ μέρους όλης της τάξης. Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του:
Συνέντευξη με τον κ. Δημήτρη Πανταζή
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τον εαυτό σας;Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Δημήτρη Πανταζή;
Ένα άνθρωπο εργασιομανή που προσπαθεί να γευτεί την κάθε στιγμή της ζωής του. Ένα κοσμοκαλόγερο που είναι ταγμένος στην τέχνη του Θεάτρου.
Γιατί ξεκινήσατε στο θέατρο και επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός;
Το «μικρόβιο» του θεάτρου μπήκε μέσα μου στην εφηβεία μου. Μετά ακολούθησαν οι σπουδές μου σχετικά με το θέατρο και στην πορεία ξεκαθάρισα αν κάνω εγώ για το θέατρο και άν το θέατρο με θέλει. Γιατί μπορεί ο καθένας να γίνει αυτό που θέλει αλλά το ζητούμενο είναι αν μπορεί να τα καταφέρει στο επάγγελμα που διάλεξε και αν αυτό το επάγγελμα τον γεμίζει σαν άνθρωπο και δεν το κάνει από υποχρέωση ή γιατί κερδίζει πολλά χρήματα. Το ουσιαστικό δεν είναι τα χρήματα αλλά η ψυχική ικανοποίηση του κάθε εργαζόμενου. Διαφορετικά αποδίδει ένας που αγαπάει αυτό που κάνει και ένας άλλος που το κάνει μόνο για τα χρήματα.
Βλέποντας το πλούσιο βιογραφικό σας, ποια σκηνή είναι αυτή που σας έμεινε χαραγμένη στο μυαλό σας;
Η τέχνη του ηθοποιού είναι λειτούργημα, δεν είναι επάγγελμα. Είναι μια τέχνη που σου δίνει δέκα χαστούκια και ένα χάδι. Η διαφορά είναι ότι το χάδι αυτό υπερτερεί των χαστουκιών. Κι εγώ έχω δεχτεί πολλά χαστούκια και ανάλογα χάδια.
Ποιο έργο, ταινία η σήριαλ που συμμετείχατε σας άρεσε καλύτερα; Και ποιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες που συνεργαστήκατε ή όχι, θαυμάζετε περισσότερο;
Όπως ένας πατέρας δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιο απ’ τα παιδιά του, έτσι κι εγώ δεν μπορώ να κάνω το ίδιο για τις δουλειές που έχω κάνει ως τώρα. Ότι έκανα ως τώρα είχαν και θετικά και αρνητικά στοιχεία. Όσο αναφορά για τους ηθοποιούς ξεκινώντας είχα πρότυπο τον Μάνο Κατράκη που δεν έτυχε να συνεργαστώ μαζί του. Στην πορεία συνεργάστηκα με διάφορους καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Θα ήθελα να συνεργαστώ με το Μίνο Βολανάκη και τον Λευτέρη Βογιατζή. Φυσικά με κέρδισε η ανθρωπιά του Θανάση Βέγγου.
Μας άρεσε στο τέλος της παράστασης σας που παρακολουθήσαμε, «Το Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ» που θέλατε να συζητήσουμε για το έργο. Ήταν λίγες εβδομάδες πριν κλείσουν τα σχολεία, λόγω του κορονοϊού, και μας ζητήσατε να αναρωτηθούμε πως θα νιώθαμε κι εμείς κλεισμένοι, όπως είχαν ήδη κλειστεί στην Κίνα. Το περιμένατε ότι το έργο θα μας προετοίμαζε για μια παρόμοια κατάσταση;
Ο στόχος των έργων που ανεβάζουμε στην Πειραματική Σκηνή είναι να περνούν και κάποια μηνύματα στο κοινό. Ειδικά στις παραστάσεις που απευθύνονται σε παιδιά. Και πάντα κάνω συζήτηση με τους νέους στο τέλος κάθε παράστασης. Κι αυτό γιατί σήμερα οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι βλέπουν το δέντρο και δεν ψάχνουν να δουν τι υπάρχει πίσω απ’ αυτό με αποτέλεσμα να χάνουν το δάσους.
Ναι, το περίμενα, γι’ αυτό και επέλεξα αυτό το κείμενο. Θα μπορούσε να συμβεί του χρόνου, αλλά έτυχε να συμβεί φέτος.
Ποιες ομοιότητες βρίσκετε ανάμεσα στον εγκλεισμό της Άννας Φρανκ και στον δικό μας, λόγω της πανδημίας;
Οι ομοιότητες είναι αρκετές. Κύριο στοιχείο είναι ο φόβος. Εκεί για να μην τους συλλάβουν εδώ για να μην κολλήσουμε τον ιό. Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η έλλειψη των τροφίμων, κάτι που ίσως αντιμετωπίσουμε κι εμείς στο μέλλον. Επίσης οι εντάσεις που βγαίνουν στους ανθρώπους που είναι έγκλειστοι.
Ως πατέρας της Άννα Φρανκ, στην παράσταση που είδαμε, αν σας έφερνε αντίρρηση στο να μείνει μέσα στο σπίτι, όπως εμείς τώρα, πώς θα την πείθατε να μείνει μέσα; Και τι θα λέγατε σε μας, γιατί κάποια παιδιά δυσκολεύονται να μένουν μέσα, ώστε να τα πείσετε;
Είναι διαφορετικό αυτό που έζησε η Άννα Φράνκ με αυτό που ζούμε σήμερα. Εκείνη δεν μπορούσε να βγείέξω γιατί θα την έπιαναν και θα την έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και έγινε με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της. Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσουν μια ασθένεια και να την μεταδώσουν τα παιδιά στους ηλικιωμένους. Τα παιδιά δεν θα πεθάνουν.
Θα τους έλεγα ότι πρέπει να μείνουν στο σπίτι γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μεταφέρουν τον ιό και να αρρωστήσουν οι γονείς τους ή οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους. Επίσης θα τους έλεγα ότι αυτή η δοκιμασία που περνάμε είναι και μία δοκιμασία αυτοπειθαρχίας. Πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε σε όλες τις συνθήκες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Φυσικά είναι δύσκολο γιατί ως τώρα είχαν μάθει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Επειδή δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή θα έπρεπε οι γονείς να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να ανταπεξέρχονται σε όλες τις καταστάσεις.
Πιστεύετε πως θα βγούμε σύντομα από αυτή την κατάσταση; Θα βγει κάτι καλό;
Δεν ξέρω πότε θα βγούμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Πιστεύω ότι όλο αυτό θα βγει σε κακό. Και το κακό είναι ότι όλοι μας εκχωρούμε προσωπικές ελευθερίες και γινόμαστε υποτακτικοί.
Ποια παράσταση που σκηνοθετήσατε σας άρεσε περισσότερο και θα προτείνατε στα παιδιά να την παρακολουθήσουν;
Όλες τις παραστάσεις γιατί η κάθε μία είχε διαφορετικά μηνύματα να τους δώσει. Το θέατρο είναι σχολείο. Παρακολουθώντας παραστάσεις οι θεατές αποκτούν κοινωνική μόρφωση και κριτική σκέψη. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες (που είναι οι θεμελιωτές του θεάτρου) έχτισαν τόσα πολλά θέατρα σε όλη τη χώρα και οι θεατές παρακολουθούσαν δωρεάν όλες τις παραστάσεις.
Ρωτάτε πάντα τα παιδιά όταν τελειώνει η παράσταση, τι είδαν στη σκηνή;
Ναι. Θέλω να δω αν κατάλαβαν το έργο, τι τους έκανε εντύπωση, τι δεν κατάλαβαν και να τους δώσω την δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα. Είναι μια μορφή αξιολόγησης της παράστασης, αλλά και των παιδιών. Όσο αναφορά την παράσταση άν ήταν κατανοητή, αν εισέπραξαν τα μηνύματα του έργου και όσο για τα παιδιά άν ήταν συγκεντρωμένα στην παρακολούθηση της παράστασης.
Αν μαθαίνατε ότι κάποια παιδάκια δεν θέλανε να έρθουν να δουν την παράσταση τι θα τα λέγατε για να τους αλλάξετε γνώμη;
Θα έκανα μια συζήτηση μαζί τους για ποιους λόγους δεν θέλουν να δουν την παράσταση. Η συζήτηση θα με οδηγούσε για να τους πω με επιχειρήματα γιατί πρέπει να την παρακολουθήσουν και τι θα κερδίσουν απ’ αυτή.
Η παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και γενικά εκδηλώσεων που έχουν σχέση με την τέχνη (εκθέσεις ζωγραφικής, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, κινηματογράφος, παρακολούθηση χορευτικών παραστάσεων κ.λ.π) είναι θέμα εκπαίδευσης των παιδιών, πρώτα από τους γονείς και μετά από το σχολείο. Η καλλιέργεια του παιδιού είναι η παρακολούθηση όλων όσων προανέφερα σε συνδυασμό με την μελέτη των μαθημάτων του. Αν υπάρχει μόνο η μελέτη χωρίς τα προηγούμενα τότε έχουμε μονοκαλλιέργεια του παιδιού.
Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία σας με τα παιδιά και πώς νιώθετε μαζί τους πάνω στη σκηνή;
Τα παιδιά επειδή έχουν ακόμη την αθωότητα είναι πιο απαιτητικοί θεατές. Η έλλειψη της συγκέντρωσης είναι ένας άλλος παράγοντας που τα κάνει δύσκολους θεατές. Συν ότι τα περισσότερα δεν είναι εκπαιδευμένοι θεατές. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, εμένα προσωπικά, με κάνει να είμαι πολύ προσεκτικός στην επιλογή του έργου όπως και στον τρόπο που θα το παρουσιάσω.
Ετοιμάζετε κάποια καινούργια παράσταση με τη θεατρική σας ομάδα για του χρόνου να έρθουμε να την δούμε;
Φυσικά και ετοιμάζω, μόνο που είναι νωρίς ακόμη για να σας ανακοινώσω ποια θα είναι.
Σας ευχαριστούμε πολύ που δεχτήκατε να απαντήσετε και για την υπομονή σας.Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και να συνεχίσετε να προσφέρετε στην πόλης το σπουδαίο έργο σας με την Πειραματική Σκηνή Ν.Ιωνίας!
Κι εγώ σας ευχαριστώ που μου δόθηκε η δυνατότητα να επικοινωνήσω μαζί σας με έναν διαφορετικό τρόπο.
Οι παρακάτω προτάσεις έγιναν στην ψηφιακή τάξη Edmodo από τους μαθητές της Ομάδας Δέλτα της Δ1 τάξης, όπως γράφτηκαν στα σχόλια της σχετικής ανάρτησης:
Το βιβλίο που διαβάζω είναι «Ο Ιούλιος Zέβρας». Μου αρέσει γιατί έχει γέλιο πάρα πολύ και μικρά συννεφάκια που λένε κάποια αστεία. Πάντως δεν είναι κόμικς έχει και, μεγάλα κείμενα στο βιβλίο αλλά έχει και κάποιες εικόνες που είναι πάρα πολύ αστείες και γελάω.
Το βιβλίο που διαβάζω συνέχεια τώρα το Πάσχα είναι «Η ιστορία του Πάσχα». Μιλαει για τα Παθη του Χριστού την Μεγάλη Εβδομάδα, την Σταύρωση του και την Ανάσταση. Μου αρέσει γιατί μου θυμίζει για πιο λόγο γιορτάζουμε το Πάσχα και την Ανάσταση.Είναι πολύ ωραίο.
Το βιβλίο που μου αρεσει είναι «Πριν το ταξίδι» το αγόρασα φετος απο το σχολείο μας. Μιλάει για το πως φτιαξανε τνη Αργώ και πως ο Ιασονας μαζεψε τα παλικαρια του για ξεκινήσουν την αργοναυτική εκστρατεία.Μου αρέσει γιατί λέει πολλά πραγματα για την Αργώ ,τον Ιασονα και τον κένταυρο Χείρωνα.Ειναι ενδιαφέρον.
Έχω διαβάσει 2 βιβλία με τον Ιούλιο Ζέβρα και το «Μυστηριώδες νησί». Το τελευταίο το έχει γράψει ο Ιούλιος Βερν, ένας κατά τη γνώμη μου πρωτοπόρος συγγραφέας για την εποχή του. Είναι η ιστορία 5 ναυαγών που ναυάγησαν σε ένα νησί και κατάφεραν να επιβιώσουν παρ’ όλες τις δυσκολίες, Ανακάλυψαν έναν τεράστιο γρανιτένιο βράχο στον οποίο έφτιαξαν ένα πολύ ωραίο και μεγάλο σπίτι. Το βιβλίο έχει αρκετή δράση και δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Μαθαίνεις και ευρεσιτεχνίες που έκαναν οι ναυαγοί για να ζήσουν εκεί 3 χρόνια. Μου άρεσε τόσο πολύ που τώρα ξεκίνησα να διαβάζω ένα άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα που λέγεται «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα».
Το βιβλίο που μου αρέσει λέγεται “Ταξίδι στο βασίλειο της φαντασίας”. Μιλάει για τον Τζερόνιμο Στιλτον που πέρασε την χώρα των Ορκ,την λαχταριστη χώρα των γλυκών, τη διασκεδαστική χώρα των παιχνιδιών και τη λαμπερή χώρα του χρυσού για να βρει το μυστικό της ευτυχίας.
Το βιβλίο που διαβάζω λέγεται ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ του Ευγένιου Τριβιζά.Η Φρουτοπία είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία!! Στη Φρουτοπία μαθαίνω τα ταξίδια του Πικου Απίκου (στη θρυλική ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ).Τα βιβλιαρακια της Φρουτοπίας είναι 50 εγώ ομως εχώ μονο μεχρι το νουμερο 23 και κάποια ακόμη!!
Διάβασα το βιβλίο “Ο Φεγγάροκόκκος” της Βάσως Ντακουρη.Μας μιλάει για μια χρυσομυγα που της άρεσε να φεύγει από την γη τα βράδια και να ταξιδεύει
ως το φεγγάρι, για να βρίσκει χρυσόσκονη και να φορτώνει τα φτερά της.
Εκεί θα γνωρίσει έναν μικρό φεγγαροκοκκο που θα της ζητήσει να τον πάει μέχρι την γη για να δει πως ζουν εκεί.Και έτσι οι περιπέτειες του στην γη θα αρχίσουν…..
Διαβαζω ενα βιβλιο της Αλεξάνδρας Κλιαφα “Το πνευμα του λιονταριου” που ειναι συναρπαστικο, δεν το εχω τελειωσει ακομα. Περιγραφει την εποχη των παγετωνων οπου οι ανθρωποι ζουσαν κατω απο δυσκολες και εχθρικες συνθηκες.
Η δωδεκαχρονη Αλμαρ που ζει σε μια φυλη και που η μητερα της θελει να της μαθει τα μυστικα την χρηση των βοτανων για να την κανει γιατρο της φυλης.
Εκεινη ομως θελει να γινει κυνηγος και πολεμιστρια ετσι με την βοηθεια ενος αγοριο του Κιμο και την προστασια του πνευματος ενος λιονταριου θα ξεκινησει ενα δυσκολο ταξιδι…….
Το δάσος της ξύλινης ξύστρας του Κώστα Μάγου
Η ιστορία έχει έναν ήρωα, τον Τάκη. Ο παππούς του του είχε κάνει δώρο μία ξύλινη ξύστρα. Όταν πήγε στο σχολείο άνοιξε την κασετίνα του και μύρισε η τάξη πολλή ωραία.
Τα παιδιά μύρισαν τις ξύλινες καρέκλες , τα θρανία, τον πίνακα και ότι άλλο υπήρχε που ήταν από ξύλο. Τα παιδιά όμως κατάλαβαν τελικά ότι ήταν η ξύλινη ξύστρα του Τάκη. Του ζητούσαν λοιπόν νατην μυρίσουν και αυτός με μεγάλη χαρά τους άφηνε.
Τρεις λόγοι ήταν αυτοί που τα παιδιά ήθελαν την ξύστρα:
πρώτον, γιατί μύριζε ωραία,
δεύτερο, όταν έξυνε τα μολύβια του ο Τάκης η μύτη δεν γινόταν μυτερή αλλά στρογγυλή και τα
ξύσματα δεν τα πέταγε, αλλά τα κρατούσε σε ένα μεταλλικό κουτί και με τα ξύσματα έφτιαχνε κατασκευές, τρίτο, όταν κουνούσε την ξύστρα ακουγόταν ένας παράξενος ήχος που δεν ήταν πάντα ο ίδιος.
Όλοι ζητούσαν την ξύστρα του Τάκη!
<<Να τη δω;>>
<<Να την μυρίσω;>>
<<Να την ξύσω;>>
<<Να την κουνήσω;>>
Η άνοιξη τέλειωνε σε λίγες μέρες και ερχόταν το καλοκαίρι. Αυτές τις μέρες η ξύστρα του Τάκη δεν μύριζε και ήταν λυπημένος. Αλλά δεν ακουγόταν ούτε και ο ήχος! Έτσι ήταν διπλά στενοχωρημένος.
Είπαν λοιπόν οι φίλοι του : <<Πού είναι η ξύστρα σου;>>
Και απαντά: << Κάτι έπαθε!>>
Κάποιοι συμμαθητές ήταν στενοχωρημένοι, κάποιοι όμως ήταν και χαρούμενοι, γιατί θα είναι σαν τις άλλες ξύστρες τώρα πια, δεν θα είναι τίποτα το ξεχωριστό.
Όταν τέλειωναν τα μαθήματα κάθε μέρα μετά το σχολείο ο Τάκης πήγαινε στο δάσος για να μυρίσει τη μυρωδιά που έμοιαζε με αυτή της ξύστρας του και κάποιες φορές έπαιρνε μαζί και τις εργασίες του σχολείου για να τις κάνει εκεί στο δάσος.
Την επόμενη μέρα η ξύστρα έκανε έναν ήχο επειδή ο Τάκης την κούνησε. Έτσι κατάλαβε ότι το δάσος που πήγαινε και διάβαζε πήρε φωτιά. Κάλεσε μαζί με τους συμμαθητές του τους πυροσβέστες και έτσι έσβησαν τη φωτιά και σώθηκε το δάσος.
Το βιβλίο μου άρεσε πολύ γιατί εξαιτίας της ξύστρας τα παιδιά ήρθαν κοντά στη φύση και αγάπησαν και αυτά το δάσος.
Όταν πέρασε λίγος καιρός έδωσαν και σε κάθε δέντρο από ένα όνομα που το έκανε ξεχωριστό και αυτό μου άρεσε πολύ. Επίσης, μου άρεσε ένα παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά και το έλεγαν κεδρομηλοπόλεμο.
Αυτές τις μέρες που δεν έχουμε σχολείο λόγω κορονοϊού, διάβασα τρία κόμικς Αστερίξ και Οβελίξ και ένα βιβλίο της Αργυρώς Πιπίνη με τίτλο «Ο Ευγένιος και ο ιερός πάπυρος». Το βιβλίο είναι το ημερολόγιο που έγραψε ένας γάτος που λέγεται Ευγένιος, για το πώς βοήθησε ένας ιερός πάπυρος με το μυστικό της μακροζωίας. Το βιβλίο αυτό μου άρεσε γιατί έχω κι εγώ έναν γάτο και όταν το διάβαζα φανταζόμουν ότι τις περιπέτειες του Ευγένιου μέχρι να βρεθεί ο πάπυρος τις ζούσε ο γάτος μου κι ότι εγώ ήμουν ο ντετέκτιβ που βοηθούσα τον γάτο! Ακόμα μου άρεσε πολύ το τέλος του βιβλίου γιατί μας λέει την ηλικία του Ευγένιου που δεν μπορεί κανείς να την φανταστεί
Για να χαλαρώσουμε λίγο και να βρούμε ενδιαφέροντα παιδαγωγικά νοήματα προτείνουμε αξιόλογες ταινίες για μικρούς και μεγάλους. Ξεκινήσαμε με την πολυβραβευμένη ταινία «ο Ψύλλος» που αξίζει να τη δείτε με την οικογένεια σας. Μπορείτε να τη σχολιάσετε στο κάτω μέρος της ανάρτησης και απευθυνόμαστε σε όλους τους μαθητές του σχολείου.
Η παρακάτω «κριτική» της ταινίας έγινε στην ψηφιακή τάξη Edmodo από τους μαθητές της Ομάδας Δέλτα της Δ1 τάξης, όπως γράφτηκε στα σχόλια της σχετικής ανάρτησης:
Προτείνω να δείτε την πολυβραβευμένη ταινία, « ο Ψύλλος» με θέμα τις προσπαθείες ενός μικρού παιδιού σε ένα μικρό ορεινό χωριό να εκδώσει τη δική του εφημερίδα. Να, κάτι σαν το περιοδικό μας… Πάρτε ιδέες και έμπνευση… Ακολουθεί συζήτηση στα σχόλια αφού τη δείτε.
Με εντυπωσίασε το περιβάλλον. Μου θύμισε τα παλιά χρόνια όπως μου τα λέει ο μπαμπάς μου από τη ζωή στο χωριό του. Ακόμα το αγοράκι κατάφερε παρόλες τις δυσκολίες να εκδώσει τις εφημεριδούλες του και αυτές να φτάσουν πολύ μακριά. Ήταν ο μικρότερος εφημεριδοπώλης στον κόσμο και μάλιστα με χειρόγραφες σελίδες. Μου άρεσε η επιμονή του σε αυτό που ήθελε να κάνει.
Μας άρεσε πάρα πολύ η ταινία.Περισσότερο βεβαια το γεγονός ότι ο Ψύλλος(ο Ηλίας) παρά τις δυσκολίες που είχε μπροστά του,όπως το ότι τον κορόιδευαν οι μεγάλοι ακόμα κι ο χωροφύλακας κι ο δάσκαλός του ,αυτός κατάφερε να γίνει ο πιο μικρός σε ηλικία δημοσιογράφος.Ο μόνος του φίλος ήταν ο Γαλαξίας ο οποίος ήταν ο μόνος που πίστευε ότι ο Ψύλλος θα γίνει μια μέρα μεγάλος δημοσιογράφος και φυσικά τον βοήθησε δίνοντάς του δύναμη και κουράγιο.Γι αυτό όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε για το καλυτερο όσο κι αν μερικοί μας βάζουν εμπόδια. Γιατί όλοι αξίζουμε το καλύτερο.Όπως σήμερα οι γιατροί που προσπαθούν να μας σώσουν από τον κορωνοϊό κι ορισμένοι επειδή δε μενουν σπίτι τους βάζουν εμπόδια,όμως αυτοί συνεχίζουν όπως ο Ψύλλος ν’αγωνίζονται και στο τέλος θα τα καταφέρουν.Γιατί το καλό πάντα νικάει.
Μου αρεσε πηρα μια γευση απο το σχολειο του παλιού καιρού μπλέ ποδιές που φορούσαν τα κορίτσια ενώ τώρα φοράμε ότι θέλουμε.Α! και οι δάσκαλοι ήταν πάρα πολύ αυστηροί και είχαν βέργες ενώ στη σημερινή εποχή δεν έχουνε βέργες και δεν είναι πολύ αυστηροί.
Ωραία ταινία κύριε.Μου άρεσε το μέρος που ο Ηλίας αντιμετωπίστηκε σκωπτικά από τους περισσότερους συγχωριανούς του ο ίδιος όμως ονειρεύεται να ταξιδέψει.
Ο «ψύλλος» ηταν πολύ ωραία ταινία και με εντυπωσίασε που ήταν το πρώτο παιδί στον κόσμο που έγραψε εφημερίδα και την έδωσε σε όλη την Ελλάδα.Μου άρεσε πολύ τα σκηνικά γιατί ήταν σε ένα χωριό έδειχνε αργαλειούς κανάτες πρόβατα ότι έχει ένα χωριό. Το παιδί νόμιζε ότι η εφημερίδα του δεν πουλούσε πολύ ώσπου μία μέρα ηρθε μία δημοσιογράφος στο χωριό και του είπε ότι η εφημερίδα του είναι η καλύτερη στον κόσμο. Ο ψυλός μοιάζει περίπου με την δικιά μας ιστορία που θέλουμε να φτιάξουμε το περιοδικό και να το πουλήσουμε στο Βόλο.
Την ταινία την είδαμε οικογενειακώς και ήταν πρωτότυπη, χαλαρωτική και συγκινητική.Μας θύμισε το δικό μας χωριό την Παππά. Το επιθυμησαμε ειδικά τώρα που δεν μπορούμε να το επισκεφτούμε λόγω των πολύ αυστηρων μέτρων. Ο Ηλίας είναι ένα δώδεκαχρονο αγόρι που θέλει όμως να τον φωνάζουν Ψύλλο έχει ένα όνειρο. Ειναι αυτοδίδακτος δημοσιογράφος και θέλει να εκδώσει την δική του εφημερίδα τον “ΨΥΛΛΟ”. Τo bullying όμως και η περιφρονηση που δέχεται τον αναγκάζουν να εξαφανιστεί. Ομως θα τον ανακαλύψει μια δημοσιογράφος που έρχεται από την πόλη και όλα θα αλλάξουν. Μερικοί από αγάπη και άλλοι από συμφέρον,θα παραδεχτούν ότι ο Ηλίας πρέπει να κάνει αυτό που είχε βάλει ως στόχο. Μας έκανε και τις δυο εντύπωση , πώς ένα δώδεκαχρονο αγόρι πήρε την απόφαση να φύγει μακριά από το χωριό του για να πραγματοποιήσει τον σκοπό του. Έτσι και σήμερα πρέπει όλοι οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι να κυνηγούν τα όνειρα τους.Ας υπάρχουν εμπόδια ,αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που πιστεύουν σε εμάς όπως στην περίπτωση του Ηλία που είχε κοντά του, τον φίλο του τον γέρο Γαλαξία και την μικρή Κρινιω όλα μετά είναι εύκολα. Τελικά αν δεν πιστέψεις στα όνειρα σου και δεν προσπαθείς δεν θα καταφέρεις στην ζωή σου τίποτα !!!!!
Η ταινία ο «Ο Ψύλλος» ήταν πάρα πολύ καλή. Αργήσαμε να την δούμε αλλά την είδα μαζί με τον πατέρα μου. Μου άρεσαν πάρα πολλές σκηνές του έργου, αλλά πολύ περισσότερο μου άρεσε, όταν ο Ηλίας μπήκε μέσα στην τάξη και πέταξε τα καβούρια μέσα. Ήθελε πολύ θάρρος από την πλευρά του για να το κάνει. Ο Ηλίας ήταν ένα μικρό παιδί, μεγαλύτερο από μένα, που ζούσε σε ένα μικρό φτωχικό χωριό. Ήτανπεισματάρης και με όνειρα. Είχε τον δικό του τρόπο να εκδίδει την εφημερίδα του, που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα. Όσο για τους υπολοίπους στο χωρίο, το κορόιδευαν όλοι, μέχρι την στιγμή που ήρθε η δημοσιογράφος, στο χωριό, από την Αθήνα. Αλλά ο Ηλίας την τελευταία στιγμή τους έκανε αυτός κορόιδο, με την ζωγραφιά προς το τέλος που τους έκανε. Εκείνος θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του.
Η ταινία μιλάει για ένα 12χρονο παιδί, τον Ηλία, που εκδίδει απ’ όταν ήταν 8 χρονών μία χειρόγραφη εφημερίδα με το όνομα «Ψύλλος» και τη στέλνει σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Δυστυχώς όμως όλοι είναι εναντίον του και τον κοροϊδεύουν φωνάζοντάς τον «ψύλλο» εκτός από τον Γαλαξία, έναν μεγάλο κύριο που ξέρει τα πάντα για τους αστερισμούς και ζει μόνος του έξω από το χωριό, και την Κρινιώ, μία συμμαθήτριά του. Ο Ηλίας όμως δεν παραιτήθηκε από το όνειρό του, που ήταν να δει ένα τυπογραφείο από κοντά και κάποια στιγμή να φτιάξει τη δικιά του εφημερίδα. Μου άρεσαν πάρα πολλά σημεία σε αυτή την ταινία. Μου άρεσε που είδα πώς ήταν τα σχολεία πριν πολλά χρόνια με τα παιδιά να φοράν ποδιές και να παίζουν μακριά γαϊδούρα στην αυλή, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου που ο δάσκαλος χτυπούσε τους μαθητές. Μου άρεσε που είδα πώς ζούσαν οι άνθρωποι στα χωριά με τα μικρά σπίτια, τους χωματόδρομους, πώς ύφαιναν και έπλεναν οι γυναίκες τα ρούχα. Αυτό που μου άρεσε όμως πιο πολύ ήταν που όταν νόμιζα πως τα όνειρα του Ηλία δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ, πήγε η δημοσιογράφος από την Αθήνα στο χωριό, είπε σε όλους ότι ο «Ψύλλος» είναι η καλύτερη εφημερίδα στον κόσμο και άλλαξαν όλα. Μαζί και η συμπεριφορά των συγχωριανών του που άρχισαν να του φέρονται καλά μπροστά στη δημοσιογράφο για να γράψει εκείνη καλά λόγια και να πηγαίνουν τουρίστες στο χωριό. Ο Ηλίας όμως δεν ήθελε την ψεύτικη καλοσύνη τους. Συνέχισε να εκδίδει τον «Ψύλλο» και όταν τελείωσαν τα σχολεία έφυγε από το χωριό, είδε από κοντά ένα τυπογραφείο και άρχισε το ταξίδι προς το όνειρό του. Γι΄ αυτό θα πρέπει όλοι μας να είμαστε επίμονοι όπως ο Ηλίας και να μην παραιτούμαστε από τα όνειρά μας μέχρι να τα κάνουμε πραγματικότητα!
Από την ταινία ο “Ψύλλος” μου άρεσε: 1. η ομορφιά του ορεινού χωριού Διάσσελα που βρίσκεται στο Νομό Ηλίειας, και όπου γυρίστηκε η ταινία ¨ο Ψύλλος¨. 2. Η πέτρινη βρύση του χώριού, την οποία επισκέπτονταν ο Ηλίας όταν ήταν στεναχωρημένος ή προβληματισμένος. 3. Η σκηνή όπου τα παιδιά του χωριού, είναι στο προαύλιο του σχολείου και παίζουν ποδόσφαιρο, “μακριά γαϊδάρα”, “σχοινάκι” και “γύρω-γύρω όλοι”. 4. Η στιγμή όπου ο Ηλίας με την συμμαθήτρια του την Κρινιώ, επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την θάλασσα και παίζανε οι δύο τους με τα κύματα. 5. Η σκηνή της ταινίας, όπου ο Ηλίας είπε στους γονείς του πως θα φύγει για τον Πύργο. Τότε η μαμά του Ηλία έβαλε τα κλάματα και του είπε: ” Ότι και να κάνεις, να έχεις την ευχή μου…” 6. Στο τέλος της ταινίας όπου πριν φύγει ο Ηλίας για την Αθήνα, είπε στην Κρινιώ: “Κρινιώ όταν μεγαλώσουμε, θες να παντρευτούμε;” Και η Κρινιώ του απάντησε: “Τι χαζός που είσαι…, δεν το χες καταλαβεί πως θέλω…” Θα χαρακτήριζα τον Ηλία ως ψύχραιμο παιδί που δεν υπάκουγε στις συμβουλές των γονιών του και του δασκάλου του, διότι αγαπούσε πολύ την εφημερίδα του τον “Ψύλλο”. Την μητέρα του Ηλία, την Παρασκευή, θα την χαρακτηρίζα ότι ήταν πολύ καλή με τον γιο της, τον αγαπούσε και τον υποστήριζε για την ασχολία του με την εφημερίδα. Ο πατέρας του Ηλία, ο Ανάστος, ήταν αντίθετος με το να ασχολείται ο γιος του με την εφημερίδα, γιατί δεν τον βοηθούσε στα χωράφια και επειδή δεν διάβαζε τα μαθήματα του. Ο “Γαλαξίας” ήταν πολύ καλός με τον Ηλία, πίστευε στην προσπάθεια που έκανε για την εφημερίδα του, άλλα δυστυχώς όλοι στο χωριό τον θεωρούσανε τρελλό. Η Κρινιώ συμπαθούσε τον Ηλία, τον βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές, ήταν πολύ έξυπνη και όμορφη και τον αγαπούσε αθώα. Ο δάσκαλος του χωριού ήταν αυστηρός με τον Ηλία και δεν του άρεσε η ιδέα να ασχολείται με τον “Ψύλλο”, διότι αργούσε το πρωί στο σχολείο και ήταν μέτριος μαθητής. Ήταν μια πολύ όμορφη ταινία, την οποία θα ξαναέβλεπα ευχαρίστως.
Κριτική για την ταινία << Ο Ψύλλος>> του Μιχαήλ Άγγελου Ρίζου Είδα την ταινία <<ο Ψύλλος>> πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πολύ γιατί περιγράφει τη ζωή ενός παιδιού, του Ηλία, που ήταν λίγο μεγαλύτερο από εμάς και που ήθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Ο δάσκαλός του ήταν πολύ αυστηρός γιατί τους έβγαζε έξω από την τάξη και κάποιες φορές τους χτύπαγε. Το όνειρό του ήταν να εκδώσει τη δικιά του εφημερίδα, τον Ψύλλο. Στη μητέρα και στον πατέρα του έλεγε ότι ήθελε κιόλας να τον φωνάζουν Ψύλλο! Μου έκανε εντύπωση το ότι πήγαινε να μείνει σε άλλα σπίτια γιατί δεν ήθελε να τον βρίσκουν, έμενε εκεί για μία μέρα και δεν ήθελε να αποσπάται η προσοχή του. Ήταν πολύ θαρραλέος, αποφασιστικός, επίμονος και ήθελε να κάνει πάντα αυτό που σκεφτόταν. Το τέλος της ταινίας είναι πολύ απλό με τον Ψύλλο να κάνει πρόταση γάμου στη συμμαθήτριά του και αυτή να δέχεται, αφού τον συμπαθούσε και τον στήριζε πάντα. Τέλος καλό και χαρούμενο γιατί στη ζωή πρέπει πέρα από την επαγγελματική επιτυχία να φροντίζουμε και για την οικογενειακή ευτυχία. Δε συμφωνείτε;
Προλάβαμε και είδαμε, η Δ1 και η Ε’ τάξη, την πολύ ωραία παράσταση «Το ημερολογιο της Άννας Φρανκ» από τη θεατρική ομάδα της Ν.Ιωνίας, όταν είχε ξεσπάσει η επιδημία στην Κίνα. Το νόημα της τρομερά επίκαιρο, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Μας είχε καλέσει μάλιστα, στο τέλος, ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της παράστασης κ.Δημήτρης Πανταζής, που υποδυόταν τον πατέρα της Άννας, να αναλογιστούμε πώς θα είναι η ζωή μας, όταν χρειαστεί να κλειστούμε κι έμεις στα σπίτια μας, όπως αρχικά οι κατοίκοι της Γιουχάν… Και κάπως έτσι ήρθε και αυτή η ώρα.
Σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοιο κίνδυνο με την Άννα αλλά για να προφυλάξουμε την υγεία συνανθρώπων σε μεγάλη ηλικία κλεινόμαστε στα σπίτια μας.
Με τα σύγχρονα, πλέον «ψηφιακά», ημερολόγια καταγραφούμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας. Κάπως έτσι κατέγραψαν τα παιδιά τις σκέψεις τους, κλεισμένα κι αυτά στο σπίτι τους, χρησιμοποιώντας το Edmodo, την πλατφόρμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που χρησιμοποιούμε.
Έγραψαν τα παιδιά:
Η Άννα Φρανκ βρέθηκε για δύο χρόνια κλεισμένη σε μία σοφίτα μαζί με την οικογένειά της και μία άλλη οικογένεια. Η συμβίωση ήταν δύσκολη.Ήθελε πολύ να βγει έξω να παίξει μα δεν μπορούσε.Έπρεπε να ζουν σε απόλυτη σιωπή γιατί κρύβονταν από τος Γερμανούς. Μου έκανε εντύπωση ο τρόμος στα μάτια όλων όταν τους έπεφταν αντικείμενα στο πάτωμα.
Τώρα ζούμε μια παρόμοια κατάσταση. Πρέπει να παραμένουμε στα σπίτια μας και να μην κυκλοφορούμε έξω για την ασφάλειά μας και την υγεία των συνανθρώπων μας. Δεν μου αρέσει αυτό αλλά πρέπει να το κάνουμε. Η Άννα έγραφε ημερολόγιο για να περνάει την ώρα της. Εγώ παίζω με τον αδερφό μου,διαβάζω βιβλία και όταν μου το επιτρέπουν οι γονείς μου παίζω και λίγο ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Σωτήρης, Δ1
Αν και είμαστε από τα παιδιά που δεν είδαμε την παράσταση, η μαμά φρόντισε να μας βάλει να διάβασουμε το βιβλίο της Άννας Φρανκ. Γιατί το έχει. Συζητήσαμε μαζί της για το έργο και καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά κοινά μαζί της,όπως το ότι πρέπει να μένουμε σπίτι. Η μόνη διαφορά με την Άννα Φρανκ είναι ότι αυτοί είχαν να πολεμήσουν έναν εχθρό τον οποίο βλέπανε.Ενώ εμείς τώρα πολεμάμε εναν εχθρό που δε μπορούμε να δούμε. Γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε όλοι μας σπίτι γιατί είναι το μοναδικό μας όπλο. Η Άννα είχε μόνο ένα ημερολόγιο να γραφει τις σκέψεις της και να περνάει την ώρα της.Ενώ εμείς έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε. Όπως από το να δούμε μια ωραία ταινία ή να διαβάσουμε ένα ωραίο βιβλίο και πολλά άλλα. Γι´αυτό πρέπει να μείνουμε σπίτι μας, για να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο.
Αργυρης-Βασίλης, Δ1
Η Άννα Φρανκ ζούσε σε μια σοφίτα για δύο χρόνια, με την οικογένειά της και με μια άλλη οικογένεια. Η σοφίτα που έμενε ήταν πάνω από το εργαστήριο που δούλευε η Μίμη ,η φίλη τους .
Μακάρι η Άννα Φρανκ να μην είχε ζήσει εκείνη την εποχή, γιατί είχε πόλεμο, δεν είχαν φαγητό και δεν είχε καμία φίλη για να παίξει.
Το ίδιο ζούμε και εμείς αυτό το διάστημα, που είναι ο κορωνοϊός. Άλλα εμείς έχουμε φαγητό, έχουμε και ίντερνετ, μπορεί να έχουμε παρέα στο σπίτι αλλά μπορεί και όχι.
Μακάρι να τελειώσει γρήγορα η περιπέτεια που ζούμε για να βγούμε από τα σπίτια μας.
Καλλίοπη
Οι άνθρωποι φοβόντουσαν γιατί υπήρχε πόλεμος και έπρεπε να κρατηθούν ζωντανοί. Για να γίνει αυτό κλείστηκαν μέσα στο σπίτι για να μην τους καταλάβουν.
Η Άννα βρέθηκε στο σπίτι μαζί με την οικογένειά της, αλλά και με άλλα άτομα και μια γάτα. Ήθελε να παίξει με το παιδί της άλλης οικογένειας, τον Πέτερ, αυτός όμως δεν ήθελε να παίζει μαζί της και έτσι η Άννα έκλαιγε. Το να ζει με άλλο κόσμο, εκτός από τους γονείς της, ήταν δύσκολο για αυτήν. Διάβαζε όμως βιβλία, είχε ένα ημερολόγιο όπου έγραφε τις σκέψεις της και για τον Πέτερ και για τον πόλεμο.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το ότι θα έφευγαν από το σπίτι που ζούσαν για να πάνε σε άλλο, ώστε να είναι ασφαλείς. Επίσης, μου έκανε εντύπωση το ότι ένα παιδί έπρεπε να μην πηγαίνει στο σχολείο λόγω του πολέμου.
Εγώ και οι συμμαθητές μου εδώ και 2 εβδομάδες δεν μπορούμε να πηγαίνουμε σχολείο λόγω του Κορονοϊού. Μου λείπουν οι φίλοι μου που τους έβλεπα κάθε μέρα στο σχολείο, εκτός από το Σαββατοκύριακο, γιατί τη μισή μέρα την περνάγαμε μαζί. Βέβαια ο καθένας μας σίγουρα έχει πολλούς τρόπους για να απασχοληθεί μένοντας στο σπίτι του για παράδειγμα, παίζοντας στο τάμπλετ, ή στο play station, ενώ η Άννα δεν είχε όλα αυτά. Επίσης, σήμερα μπορούμε να επικοινωνούμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους και ας είμαστε μακριά, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ενώ η Άννα δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο.
Εύχομαι να τελειώσει ο πόλεμος του Κορονοϊού και να ανταμώσουμε πάλι όλοι.
Μιχαήλ Άγγελος, Δ1
Η Άννα αναγκάστηκε λόγω της Εβραϊκής της καταγωγής να κλειστεί σε ένα δωμάτιο για δύο χρόνια μαζί με την οικογένεια της και μια άλλη οικογένεια για να μην τους βρουν οι Ναζί και τους σκοτώσουν .Έπρεπε να κάνουν απόλυτη ησυχία κι η συμβίωση γενικά ήταν πολύ δύσκολη. Καυγάδιζαν συχνά. Η Άννα κρατούσε ημερολόγιο για να περνάει ο χρόνος της. Εμείς είμαστε σε καραντίνα για το κοινό καλό και όχι γιατί θα μας σκοτώσει κάποιος αν βγούμε έξω. Η Άννα δεν είχε όλα αυτά τα οφέλη που έχουμε εμείς παρά μόνο το ημερολόγιο της. Εμείς έχουμε τηλεόραση,ταμπλετ,βιβλία,παιχνίδια,φαγητό,ζέστη και πάνω από όλα είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι που μένουμε σπίτι για λίγο καιρό. Επίσης κάνουμε τα μαθήματα μας online και βλέπουμε και τους αγαπημένους μας στο σκαιπ. Εγώ περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας,παίζοντας βιολί ,παιχνίδια στο ταμπλετ,και καραοκε με τη μαμά μου και την αδερφή μου. Κάνω και πολλές αγκαλίτσες με τον αδερφό μου. Τον μπαμπά μου όμως δεν βλέπω πολύ γιατί μένει πολλές ώρες στο νοσοκομείο να ελέγχει ποιοι έχουν αυτόν τον ιό.
Γεωργία, Δ1
Η ιστορία της μικρής εβραιοπουλας της Άννας Φρανκ που αναγκάζεται να περιοριστεί σε ένα σπίτι με την οικογένειά της και μερικούς άλλους για να γλυτώσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης,μας μεταφέρει στην σημερινή εποχή. Όλος ο πλανήτης ζει σχεδόν παρόμοιες καταστάσεις , όπου αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε στα σπίτια μας. Δεν είναι μια χώρα που μας πολεμάει , αλλά ένας επικίνδυνος και αόρατος ιός ο θανατηφόρος κορονοϊος . Η μικρή Άννα Φρανκ τότε εκφράζονταν γράφοντας στο ημερολόγιο της όλα τα γεγονότα του πολέμου.Ενω οι σημερινοί νέοι μοιράζονται τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους μέσω της τεχνολογίας. Κουράγιο και δύναμη σε όλους!
Μανία και Χρύσα, Δ1
Θυμάμαι ότι ο θεατρικός πατέρας της Άννας Φρανκ μας ζήτησε να σκεφτούμε πώς θα ήταν αν εμείς μέναμε κλεισμένοι κάπου, όπως η Άννα. Μας μίλησε για τους ανθρώπους στην Κίνα που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους εξαιτίας του κορονοϊού. Μας είπε ότι σήμερα εμείς έχουμε πιο πολλές ανέσεις από την Άννα, γιατί έχει εξελιχθεί η τεχνολογία, υπάρχουν τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές, το ίντερνετ, η τηλεόραση κλπ.
Η Άννα Φρανκ, μία 13χρονη Εβραιοπούλα, αναγκάστηκε να μείνει κρυμμένη σε μια σοφίτα μαζί με τους γονείς της και μια άλλη οικογένεια Εβραίων, που είχαν ένα παιδί, τον Πέτερ και έναν γάτο. Έπρεπε να μείνουν εκεί , γιατί ήταν Εβραίοι και τους κυνηγούσαν οι Γερμανοί Ναζί να τους σκοτώσουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έμειναν κρυμμένοι στη σοφίτα από το 1942 έως το 1944. Η Άννα δεν μπορούσε να βγει έξω να πάει στο σχολείο, δεν μπορούσε να φωνάξει, να τρέξει ούτε να παίξει με τους φίλους της, παρά μόνο με τον Πέτερ και με τη γάτα.
Η συμβίωση με την άλλη οικογένεια ήταν δύσκολη. Θυμάμαι ότι μια φορά η Άννα τραγουδούσε και χόρευε, και δεν πρόσεξε, και έριξε ένα ποτήρι νερό πάνω στο παλτό της μαμάς του Πέτερ. Εκείνη άρχισε να της φωνάζει, γιατί της το είχε πάρει ο πατέρας της πριν πεθάνει. Μια άλλη φορά, ο πατέρας του Πέτερ τη μάλωσε, γιατί μιλούσε πολύ και γινόταν ενοχλητική. Με τον Πέτερ, επίσης, μαλώνανε συνέχεια, γιατί δεν την ήθελε εξ αρχής. Στο τέλος, όμως, γίνανε φίλοι.
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι όταν στο τέλος τους έπιασαν οι Γερμανοί και τους πήγαν σε ένα ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης, τότε η Άννα ήταν χαρούμενη, γιατί μπορούσε επιτέλους να πάρει αέρα, να τρέξει, να φωνάξει. Ένιωθε, δηλαδή, ελεύθερη, ενώ ήταν κρατούμενη των Γερμανών που θα τους σκότωναν.
Από τις 11 Μαρτίου 2020, ημέρα Τετάρτη, έκλεισαν τα σχολεία και όλοι μας στην Ελλάδα είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού. «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ» δηλαδή. Η κατάσταση αυτή μοιάζει κάπως με κατάσταση πολέμου, όπως και την εποχή της Άννας. Η ομοιότητα με την ιστορία της Άννας Φρανκ είναι ότι κι εμείς δεν μπορούμε να βγούμε έξω από τα σπίτια μας, δεν μπορούμε να πάμε στο σχολείο και σε όλες μας τις δραστηριότητες, να παίξουμε με τους φίλους μας, να δούμε τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα ξαδέφια μας. Οι διαφορές, όμως,είναι πολλές, γιατί εμείς μπορούμε να δούμε τηλεόραση, να μιλήσουμε με τους φίλους μας και τους παππούδες μας μέσω skypeή από το τηλέφωνο και να κάνουμε τα μαθήματά μας στον υπολογιστή, ενώ η Άννα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από αυτά και έγραφε μόνο στο ημερολόγιό της. Επίσης, εμείς μπορούμε να βγαίνουμε για λίγη ώρα έξω από το σπίτι μας μετά από ειδική άδεια, ενώ η Άννα δεν μπορούσε, γιατί θα τους έπιαναν οι Γερμανοί.
Ανυπομονώ να παίξω πάλι με τους φίλους μου, να ανοίξουν τα σχολεία, να ξαναρχίσω το μπάσκετ και τις άλλες δραστηριότητές μου και να βγει το φάρμακο που γιατρεύει τον κορονοϊό για να είμαστε και πάλι ασφαλείς και να μην κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε.
Παρακολουθήσαμε την θαυμάσια παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου: «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει».
Πρόκειται για μια διδακτική και αλληγορική σαν παραμύθι ιστορία με οικολογικό μήνυμα, η οποία καταδεικνύει και στηλιτεύει τις συνέπειες της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στο περιβάλλον. Με όχημα το χιούμορ και με πολλή αγάπη, αυτό το τρυφερό έργο, όπου πρωταγωνιστές είναι τα ζώα και τα πτηνά, μιλάει για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και για το πόσο σπουδαίο είναι να εκτιμάς, να σέβεσαι και να αγαπάς ένα διαφορετικό πλάσμα από σένα. Ένα μοναδικής αξίας κείμενο που βρίθει μηνυμάτων για μικρούς και μεγάλους. Η οικολογική συνείδηση, η υπέρβαση των δυσκολιών και του εαυτού μας για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού, η συμπόνια, η σύμπνοια, το καθήκον, η ιερότητα της υπόσχεσης και του να κρατάς το λόγο σου, καθώς επίσης η δικαιοσύνη, η υπεράσπιση του αδυνάτου, η άδολη φιλία, η συντροφικότητα είναι μερικά από τα σημαίνοντα ζητήματα που τίθενται σε αυτήν την παράσταση.
Το έργο περιλαμβάνεται στη σχολική διδακτέα ύλη, είναι ένα έργο παιδαγωγικό και ψυχαγωγικό που υπόσχεται να μαγέψει μικρούς και μεγάλους. «Ανθρωπιστικό, ευγενικό, συγκινητικό μα και ευφρόσυνο, το παραμύθι του πασίγνωστου Χιλιανού συγγραφέα που έταξε τη ζωή του σε διαρκή αντίσταση, μπορεί να διαβαστεί από μεγάλους και μικρούς, αλλά και από όλους όσοι αγρυπνούν πάνω από τη φλόγα που φωτίζει δρόμους ζωής και «προπαντός» δρόμους καρδιάς. Ή από όσους ανήσυχους αναζητούν τη δική τους πηγή φωτός. Μα και από τον καθένα που λαχταρά την απόλαυση των ωραίων κειμένων.» (Ελένη Σαραντίτη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Η σκηνοθεσία / διασκευή ανήκει στον Κωνσταντίνο Κυριακού, τα σκηνικά και τα κοστούμια στο Νίκο Ποδιά, η μουσική στον Ανδρέα Μιμαίο, η κινησιογραφία στην Άντζελα Καλαντζή, η μουσική διδασκαλία στη Σύλβια Τσιμπανάκου και η μετάφραση στον Αχιλλέα Κυριακίδη. Κατασκευή θεατρικών αντικειμένων: Σταυρούλα Μαστρογιάννη. Διανομή: Κατερίνα Αναστασίου, Αφροδίτη Βραχοπούλου, Κωνσταντίνος Δημητρακάκης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Ρόζα Σταμούλη και Στέλιος Χλιαράς.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις εκδηλώσεις της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://doepap.gr/
Reload document 
Open in new tab 
ακολουθήσει και είχαμε κάνει
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τον εαυτό σας;
κολλήσουμε τον ιό. Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η έλλειψη των τροφίμων, κάτι που ίσως αντιμετωπίσουμε κι εμείς στο μέλλον. Επίσης οι εντάσεις που βγαίνουν στους ανθρώπους που είναι έγκλειστοι.
παρακολουθήσουν;
αλλάξετε γνώμη;
Προλάβαμε και είδαμε, η Δ1 και η Ε’ τάξη, την πολύ ωραία παράσταση «Το ημερολογιο της Άννας Φρανκ» από τη θεατρική ομάδα της Ν.Ιωνίας, όταν είχε ξεσπάσει η επιδημία στην Κίνα. Το νόημα της τρομερά επίκαιρο, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Μας είχε καλέσει μάλιστα, στο τέλος, ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της παράστασης κ.Δημήτρης Πανταζής, που υποδυόταν τον πατέρα της Άννας, να αναλογιστούμε πώς θα είναι η ζωή μας, όταν χρειαστεί να κλειστούμε κι έμεις στα σπίτια μας, όπως αρχικά οι κατοίκοι της Γιουχάν… Και κάπως έτσι ήρθε και αυτή η ώρα.
